Ali
Bu yaz beraber tenezzühlerimizin bir hatırası olmak üzere geçen haftaki “Koruda” makalesini Ali’ye hediye eden kalemin bu hafta da o muazzez arkadaşın gaybubet-i ebediyesinden mütevellit gözyaşlarına bir mizab-ı tahassür olacağını kim tahmin ederdi? Fakat bizim şu âciz tahminlerimizle istihza eder gibi duran cilve-i şüun böyle en acı ihtimallere vücut vermekle sanki bir zevk buluyor. İstikbal için birlikte ümitler bina edilmiş, şu ömr-i zaif-i beşer ebediyete mütehammil gibi birlikte birçok emeller beslenmiş o refik-i şebab, Ali, işte bugün Süleymaniye’de sevgili anneciğinin yanında bizim gibi fanilerin ızdıraplarından, mücadelelerinden azade, yatıyor; ve biz bu zıya-ı elimi hiçbir vakit telafi edemeyeceğimize emin olduğumuz hâlde ağlıyoruz. Bu şiddet-i teessür arasında birlikte geçen bir hayat-ı uhuvvet-kâranede en küçük teferruatıyla canlanarak Ali’yi kaybetmekle ne dil-hıraş ne samimi bir felakete düçar olduğumuzu bütün acılığıyla ihsas ediyor.
(…)
-1 Mart 1315-

Yine Mütenebbi’den:
Hüseyin bin İshak et-Tenuhi Hakkında
(…)
Firkat dedikleri bir şey vardır. Bunun dağıtmadığı cemiyet-i yaran yoktur. Bir kere arz-ı çehre-i nuhuset etti mi, büyük cemaatler, kalabalıklı kavimler bile düçar-ı tefrike ve teşettüt olmakta teehhür edemez. Ey dil hasretiz de! Bu hâle sakın taaccüp etme, derd-i firkatiyle beni dağdar edeceklerin içinde -daima pey-i yaranda gezdiğin, daima onlarla beraber bulunduğun için- sen bile dâhilsin.
(…)