Arkadaşları karanlık bir sükût içinde onu dinliyordu. Kıraathanenin kuytu, tenha bir köşesinde oturmuşlardı. Orada başlarının üstünde birbirine geçirilmiş halkalarla bir tabaka-ı kesife hâlinde bulutlanan sigara dumanlarını bazen elleriyle yırtıp dağıtarak bir saatten beri konuşuyorlardı. O gece herkes fikrini söylemiş, herkes onu biraz sükûna, sükûn ve tahammüle davet etmişti. Fakat o kabul etmiyor, cemiyet içindeki mevki-i zelilinin lisan-ı teşekkisine iare ettiği serbazlıkla bütün söylenen fikirleri alaya alıyor, sonra hepsine birden yalnız bir kelime ile cevap veriyordu:

-Bilmezsiniz…

(…)